Post scriptum: Dębina, beczka, trocina

Myśląc dojrzałe, esencjonalne czerwone wino myślimy wino dojrzewające w beczce. Dlatego też wyczuwając aromaty charakterystyczne dla dębiny, z której beczki do starzenia wina najczęściej powstają, bez zastanowienia mówimy, że wino ma zapach, aromat, smak beczki. Tym samym nieświadomie wpadając w pułapkę zastawioną przez winną nomenklaturę. Dlaczego?

Otóż “zapach beczki”, a “zapach dębiny” w winiarskiej terminologii degustacyjnej definiują dwa zupełnie odmienne wrażenia węchowe. Posłużę się tu definicjami zaczerpniętymi z książki Christiny Fischer “Wina. Leksykon Daumonta”:

• Zapach beczki – stęchły, nieprzyjemny odór kojarzący się z wąchaniem wnętrza starej, niewłaściwe utrzymanej beczki.
• Zapach dębiny – paleta aromatów kojarzących się z palonym drewnem, wanilią, cedrem, świeżo ściętym drzewem dębu, wędzeniem, popiołem.

Kiedy przeczytałem powyższe popadłem w lekką konsternację, następnie zaś sprawdziłem i skorygowałem we wpisach wcześniejszych te miejsca, gdzie beztrosko “zapachem beczki” i “zapachem dębiny” operowałem niczym synonimami, mając na myśli znaczenie z “zapachem dębiny” tożsame. Cóż słowa potrafią być przewrotne, dlatego warto na nie zwracać uwagę.

Kiedy już kwestię dębiny / beczki mam za sobą, wracam do podsumowania starcia między chianti, nobile di Montepulciano i barolo. A że wpis krótki, to na deser jeszcze zdjęcie w tej samej winnicy (Bulfon) zrobione, co beczki powyższe. Butelka pierwsza od lewej ma, bagatela, 27 litrów i nazywana jest przez winiarzy Primat.