Zacznę od końca, no prawie od końca. Nasycony duchowo, sztuką trudną i nudną, acz piękną i satysfakcjonującą udałem się z Kasią na poszukiwanie nasycenia życiem nocnym. Był piątek wieczór, był Kraków, było chłodno, było mgłą światło latarni rozproszone i był mgły efektem bruk uliczek Kazimierza lśniący. Przygarnęło nas przytulne i nostalgiczne wnętrze “Dawno temu na Kazimierzu”, gdzie natrafiliśmy na kartę win polskich, z winnicy Płochockich. Dwa dni wcześniej, na krytyce cen w karcie bym się skupił, nierozsądnie nierozsądnych. Tam i wtedy pomyślałem jednak - fajnie w tej Galicji mają, mogąc, ot tak po prostu wypić lampkę polskiego cienkusza. Winnymi tej zmiany zdają się: jedno miejsce, parę godzin i kilkanaście osób. I o tym dziś będzie, z dygresjami kilkoma. Bo jakżeby inaczej.
