Wino: Nebbiolo dla niecierpliwych

Skontaktował się ze mną importer win włoskich, firma Salute. Zaproponowali, żebym wybrał trzy wina z ich oferty, ocenił i opisał na blogu. Takie propozycje to ja lubię. Zgodziłem się. Poszedłem w czerwone wino rzecz jasna.

Dziś pierwsze z trójki, nawiązujące do niedawnych piemonckich refleksji nebbiolo, które nazwałbym “dla niecierpliwych”. Na dojście barolo, czy barbaresco do optimum trzeba czekać dekadę, a nawet dłużej. A “zwyczajnemu” nebbiolo sześć, siedem lat wystarcza. Robi różnicę, nieprawdaż?

Zanim do wina przejdę jedna dygresja. Miało być sparowane z potrawą właściwą. Nawet artykuł poważny znalazłem, który rozkłada szczep nebbiolo na pojedyncze molekuły, i przestudiowałem dogłębnie. Wyszło mi, że stek z amerykańskiej wołowiny i kopytka dyniowe podpasują idealnie. Jednak plany planami, życie życiem, pomysł musi poczekać na nowy rok. Tymczasem dziś będzie nebbiolo saute.

Lizbona: Dwie knajpki i lotniskowiec

Czas zakończyć portugalskie wspominki. Ostatnia garść zdjęć dziś, dwie ciekawe knajpki lizbońskie i amerykański cud techniki na koniec. Zacznę od knajpek – rybnej i burgerowej.

Wino: Gorzka czekolada

Dzisiejsza notka luźno nawiązuje do poprzedniej i tematu win, które cierpliwości od przechowującego wymagają. Na tapetę biorę amarone, przytargane znad jeziora Garda prawie trzy i pół roku temu. Leżało sobie to amarone spokojnie, nie niepokojone przez nikogo, do czasu kiedy poziomu wina w butelce nie sprawdziłem. Zamiast szyjkę butelki wypełnioną winem zobaczyć, zobaczyłem ją pustą, wino już na ramiona flaszki opadło. I tak, odszpuntować je musiałem, a nie jeszcze z dekadę w piwniczce trzymać.

Szczęśliwie amarone w dobrej kondycji po nalaniu do kieliszka znalazłem. Względem “tanich” amarone marketowo-dyskontowych, wręcz w doskonałej. Zapraszam na spotkanie z winem, które mimo woltażu znacznego, klasę i elegancję zachowuje.